Paczka ulubionych komiksów cz.2

Rysunek Enki Bilala.

,,Paczka ulubionych komiksów'' to zbiór, seria historii obrazkowych z Argentyny, Iranu, Kanady, Francji, Polski, Portugalii, USA czy Węgier. Z dowolnego państwa na kuli ziemskiej, gdyż komiks ,,dorobił się'' na wielu ciekawych nazwiskach, które będę promował i zachęcał do czyjejś twórczości. Tytuły, które wymienię ukształtowały mój światopogląd na scenę komiksową. Jak przedstawieni autorzy sprawili, że pokochałem opowieści rysunkowe. Pojawią się obrazki dla dzieci, młodzieży czy dorosłych (z naciskiem na opcję trzecią, ponieważ wolę historie skierowane do osób starszych). Seria skierowana do ludzi, którzy chcą poznać komiks – czym jest to medium, i co ofiaruje w zamian. Celuję w różnorodność, dlatego wielogatunkowość to cecha, jakiej ulegnę.

,,Paczka ulubionych komiksów'' wskaże listę tytułów, które ja osobiście cenię – niekoniecznie zgadzając się z tym, co mówią inni, bo nie zawsze lubię to, czym zachwyca się czytelnik i krytyka. Mam nadzieję, że wybór, który dokonałem spodoba się zarówno osobom, które czytają komiksy od małego, jak i osobom, które mają awersję do historyjek graficznych...

Tytuł: Eksterminator 17

Rok wydania (świat): 1979

Rok wydania (Polska): 2016

Wydane jako: Album (liczba stron: 64)

Wydawca: Kurc (Polska)

Gatunek: Sci-Fi

Scenariusz: Jean-Pierre Dionnet

Rysunki: Enki Bilal

Francuski klasyk. Wiekowy komiks, co się nie zestarzał, bo zadane w nim pytania pozostały uniwersalne do dnia dzisiejszego – są kwestią dyskusyjną (sporną) - a rysunki, jak to u Bilala – jedyne w swoim rodzaju. Prace Bilala biorę w ciemno, bo to artysta – obok Jeffa Lemire czy Regisa Loisel – do którego mam zaufanie, choć nie uniknął słabszych pozycji, ale wiadomo jak jest – życie bez wpadek byłoby za idealne. ,,Eksterminator 17'' opowiada o robocie-wojowniku, którego zadaniem jest wyzwolić maszyny spod ludzkich władz. Tytułowy eksterminator to nie tylko zabijaka, ale myślący android prowadzony ludzkimi uczuciami i religią babilońską. Przemierzający planetoidy, aby uzyskać prawo do wolności i wzajemnego poszanowania bytu. Czy sztuczne organy i ciała mogą równać się ludzkiemu życiu – uważając ich za godnych sprzymierzeńców? Czy roboty mogą stać się częścią ewolucji człowieka?

Na te czy inne pytania stara się odpowiedzieć Jean Dionnet. Scenariusz na pierwszy rzut oka wydaje się oklepany, ale nigdy nie popada w komunalne teorie czy sofizmatyczne wypowiedzi. Komiks daleki od prostej space opery. Akcji jak na lekarstwo, bo scenarzysta wraz z rysownikiem oddali się naturze psychologicznej, teologicznej i semantycznej. Ludzie przypominają roboty, a roboty ludzi, aż można się zastanawiać – czy aby na pewno ludzie, których spotykamy na planszach są rzeczywiści, stworzeni z krwi i kości? Czy jedynie dziełem rąk ludzkich? Metafizyczna atmosfera nie pozwala się oderwać – krótki to komiks, ale rysunki przykuwają dostatecznie długo, by się zatrzymać i pooglądać osobne kadry z zaciekawieniem. Są szczegółowe, przepełnione futurystycznymi pojazdami, technologią i próżnią kosmiczną. Oderwane od realizmu i statyki. Treść wymusza zaangażowanie czytelnika. Łatwo się pogubić, kto tutaj stoi po złej stronie, a kto mówi, jak człowiek, a nie jak sztuczna maszyneria. Do tego dochodzą prywatne osądy na temat świata, gwiazd czy planet, więc niezgoda z czyimś zdaniem - gwarantowana. Może kosmos podbije robot, a nie istnienie ludzkie, ale co w takim razie, gdy maszyna stanie się ludzka i wrażliwa? Nadal będzie robotem z imienia?

Tytuł: Gotham Central: Na służbie (tom 1 z 4)

Rok wydania (świat): 2011

Rok wydania (Polska): 2016

Wydane jako: Seria (liczba stron: 240)

Wydawca: Egmont (Polska)

Gatunek: Kryminał

Scenariusz: Greg Rucka, Ed Brubaker 

Rysunki: Michael Lark

Nie znam nikogo, kto orzekłby, że ,,Gotham Central'' mu się nie podoba. To wyjątkowa seria, gdzie mamy do czynienia z GCPD, czyli policją bez nadludzkich mocy, która musi utrzymywać porządek w najbardziej niebezpiecznym miejscu na Ziemi, czyli w mieście Gotham, gdzie Batman sprawuje samowolkę. To komiks kryminalny, w którym poznajemy cały szereg ludzi mających udział w makabrycznych sprawach, jak poszukiwanie gwałciciela. Zajęci szukaniem złodziei, terrorystów czy łapaniem zwykłych obywateli, którzy sobie nagrabili według przepisów prawnych. Nie zapominajmy też o superzłoczyńcach, z którymi regularnie mierzy się człowiek-nietoperz. Na samym początku historii spotykamy Mr. Freeze'a, jakby wyrwany z innej rzeczywistości, bo policja w starciu z kimś więcej niż przypadkowym mordercą ma niemały kłopot ze złapaniem go i wsadzeniem do Arkham, do szpitala psychiatrycznego.

Gotham central sprawdza się jako wymagająca rozrywka, oraz jako serial telewizyjny. Śledzimy ruch naszych ulubionych policjantów (czy też policjantek) wspólnie rozwiązując zagadki czy przestępstwa, jakie mają miejsca w mrocznych dzielnicach Gotham. Realistycznie podchodzi do pracy w policji – muszą zmagać się ze śmiercią swoich kolegów z wydziału, wykonywać papierkową robotę, badać ślady i przesłuchiwać świadków, by dowiedzieć się, kto stoi za porwaniem lub incydentem w sklepie. A z drugiej strony dużo się dzieje – policjanci nigdy nie odpoczywają, bo nowe poszlaki prowadzą do kolejnych. Poza sensacją przyglądamy się, jak wygląda życie osobiste naszych ulubionych postaci, z jakimi problemami muszą radzić sobie poza pracą, gdy mają wolne godziny i nie ścigają dziwacznych złoczyńców ubranych w karnawałowy strój. Niechętnie współpracują z Batmanem – nie zamierzają się od niego uzależniać, niekiedy policjanci zajmują się gorącą sprawą z przyczyn osobistych, dlatego czują się usatysfakcjonowani, gdy sami dojdą do rozwiązania zbrodni. Batman pojawia się, ale są to pojedyncze kadry. Wzywają go tylko w ostateczności, gdy sprawa wymyka się z rąk, dlatego nie polecam go osobom, które chciałyby zobaczyć Mrocznego Rycerza, bo to nie ten komiks, gdzie ma najwięcej do powiedzenia.

Gotham Central skupia się wokół departamentu policji. Spotkania z ćpunami i rzezimieszkami, to dla nich chleb powszedni, dlatego nie brakuje silnych charakterów, a każda z postaci w policji ma charakterystyczne cechy np. nietuzinkową fryzurę czy odmienny kolor skóry, okazałą posturę czy łysinę. Ciężko byłoby ich nie rozpoznać. Pomału poznajemy tę zgraną ekipę, jednych polubimy – drugich nieco mniej albo wcale. Rysunki nie są jakoś szczególnie zapadające w pamięć – może nawet lepiej, gdyż rozpraszałyby nas od czytania kryminalnej intrygi, która nie maleje, a wzrasta z kolejnym odcinkiem komiksu. To komiks skupiony na mocnym, przemyślanym scenariuszu, który układ graficzny traktuje jako drugi plan, ale nie powiedziałbym, że jest to słaby rysunek – Gotham Central wygląda jak neo-noir. Klimatyczny, utrzymany w półcieniach oraz w ostrych, kontrastowych światłach. Zapuszczanie się nocą nigdy nie jest bezpieczną opcją dla osób, które mieszkają w Gotham. Koniecznie zapamiętajcie nazwisko Ed Brubakera, bo jeszcze nie raz zawita na mojej liście.  

P.S. W Polsce pojawiły się dotychczas dwa tomy. Pozostałe pojawią się w 2017 r. Czekamy!

Tytuł: Pixy 

Rok wydania (świat): 1992

Rok wydania (Polska): 2005

Wydane jako: Album (liczba stron: 72)

Wydawca: Kultura Gniewu (Polska)

Gatunek: Komedia

Scenariusz: Max Andersson 

Rysunki: Max Andersson

Pierwszy szwedzki komiks na liście. Pora na odrobinę humoru. ,,Pixy'' to odjazdowy, postrzelony komiks dla wariatów, którzy lubią absurd, groteskę i szaleństwo pomysłowe. Wyobraźcie sobie odlotowy komiks, gdzie płody wąchają klej i strzelają z bazooki, gdzie pieniądze piją alkohol, ludzkie ciała są na sprzedaż, budynki mają ludzkie twarze, a kartony z mleka przewidują przyszłość. Ostro, co? Jest tego więcej, ale nie będę wymieniał wszystkiego po kolei, bo nie oto w tym chodzi. Jeśli macie gorszy dzień – sięgnijcie po ,,Pixy'' – gwarantuję poprawę nastroju. Historia jest pretekstowa, choć opowiada o parze kochanków z marginesu społecznego, która dowiaduje się, że ich wyskrobane dziecko – żyje!

To nie fabuła jest najważniejsza, ale łańcuszek gagów, prześmiewczych scen, mocnych dialogów, ciekawych postaci i przede wszystkim zabawa bez ograniczeń. Twórca się nie ogranicza, przez co lądujemy w środku pokręconego humoru – bardziej dla dorosłych niż dzieci. Gadające płody i samotne bloki są wisienką na czubku zwariowanych przebojów, aczkolwiek nie zabrakło śmiechu przez łzy – Max Andersson wnikliwie między wersami boleje nad światem, gdzie ludzie pozwalają sobie odbierać czas, pieniądze czy szczęście. Jest taka nutka dramatu, bo wiele komicznych scen można by przemodelować na tragizm, ale twórca tego unika i serwuje niesmętne obrazki – tylko poprzez śmiech zdajemy sobie sprawy, ile jest w tym prawdy i przykrej rzeczywistości. Czarno-biały kadr zupełnie nie przeszkadza, bo uwydatnia prostotę treści i formy. Jest w tym urok, a czasem podkręca zwichrowany humor. To bezkompromisowa zabawa na deszczowe, ponure dni czy noce. Nie zmieni twojego życia, ale rozluźni, rozbawi i da poczucie, że nigdy nie jest źle, nawet jak jest najgorzej. Humor nie dla każdego, ale fani Monty Pythona, Bustera Keatona czy braci Marx powinni czuć się zadowoleni z zakupu.

Tytuł: Przebiegłe dochodzenie Ottona i Watsona - Esencja/Romantyzm - wydanie kolekcjonerskie

Rok wydania (świat): 2007 (osobno, bez kolekcjonerki)

Rok wydania (Polska): 2015

Wydane jako: Album (liczba stron: 88)

Wydawca: Wydawnictwo Komiksowe (Polska)

Gatunek: Komedia kryminalna

Scenariusz: Grzegorz Janusz

Rysunki: Krzysztof Gawronkiewicz

,,Przebiegłe dochodzenie Ottona i Watsona'' tętni polskością. Cytaty z Mickiewicza czy spacer po Łazienkowskiej stanowi element kultury w dziele Janusza i Gawronkiewicza. Nie byliście nigdy w Warszawie? – nie szkodzi – komiks ,,oprowadzi'' was po mieście i pokaże m. in. Pałac Kultury, Bibliotekę Uniwersytecką czy Plac Zamkowy. Głównym bohaterem jest Otto – detektyw pijaczyna, który lubi zaglądać do kieliszka i kopcić na potęgę. Jego partnerem jest przemiły szczur Watson – niezwykle inteligentny, pomocny w śledztwie, gdy wymaga tego sytuacja. Razem prowadzą biuro detektywistyczne, co niegdyś należało do pracowni kapeluszy. Otto Bohater żegna się ze swoim przyjacielem Aptekarzem - uczestnicząc w  jego oficjalnym pogrzebie. Potrafił on zamieniać książki w napój - pomagając przyswoić wiedzę poprzez wypijanie słów...ów wynalazek przeszedł do historii wyraźnie zbierając sprzymierzeńców i krytykę.

Nasi dzielni towarzysze mają dwie sprawy do rozwikłania. Jedna ma coś wspólnego z niebieskim światłem, druga z romantyzmem, czyli epoką w polskiej literaturze, bo najwyraźniej Minister Kultury postanowił, że w Polsce wskrzeszą XVIII-XIX wiecznych poetów czy kompozytorów, aby szerzyć sztukę. Panowie Janusz/Gawronkiewicz czerpią przyjemność z motywów popkultury przedstawiając nowy rodzaj Sherlocka Holmesa – który gada do szczura, szukając rozwiązania w przypadkowych skojarzeniach, będąc rozrzutnym kawalerem, któremu podobają się żarty o wampirach oraz zabawy z bronią. Komiks kryminalny, ale z ogromnym dystansem i przymrużeniem oka. Niepozbawiony komedii i komentarza społecznego na temat kultury i słowiańskiej tęsknoty za pięknem.

Rozrywka na wysokim poziomie. Niewulgarna, za to korzystająca z dobrodziejstwa czytelniczego – promująca literaturę, zabytki miasta, zapomniane przeboje czy naukę.

Tytuł: WE3

Rok wydania (świat): 2004

Rok wydania (Polska): 2006

Wydane jako: Album (liczba stron: 104)

Wydawca: Taurus Media (Polska)

Gatunek: Sci-Fi, Wojenny

Scenariusz: Grant Morrison  

Rysunki: Frank Quitely

Grant Morrison, zwany Szalonym Szkotem, napisał scenariusz o zwierzętach zamienionych w broń na usługach rządu. Pies, kot oraz królik dostają biomechaniczny skafander, ludzką mowę (ale zrobotyzowaną i spłyconą do kilku słów, tj: biec, smród czy człowiek), a także zdolność do pracy zespołowej, by unicestwiać wybrany cel. Dosyć pokręcona opowieść o ucieczce z bazy wojskowej i poszukiwaniu domu przez zwierzęta, które nie miały wyboru, bo zostały potraktowane jako narzędzie armii. Z racji swoich małych gabarytów – historia szybko nabiera tempa, jak również prędko się kończy i pozostawia czytelnika z myślą ,,mogłaby to być dłuższa, bardziej rozbudowana powieść graficzna''. A szkoda, bo ,,WE3'' ma sporo ładunku emocjonalnego. Niczemu nie zawinione pupilki domowe zabijają nie tylko z konieczności, ale także w obronie własnej. Gdy są ścigani przez żołnierzy, a opinia publiczna nie wie, czym się zajmują eksperci od prowadzenia wojen – zwierzęta stają się wrogiem publicznym oraz niebezpieczną trójcą zagrażającą ludzkiemu życiu.

I myliłby się ktoś, że jest to jedna z tych dziwacznych historyjek, gdzie zwierzęta w ,,przebraniu'' biorą odwet za krzywdy wyrządzone przez dwunożne osobniki – nie, jest to głębsza historia o relacji między czworonogiem a ich właścicielami. Między człowiekiem a ukochanym zwierzątkiem. ,,WE3'' jest brutalny, a widok oderwanej głowy towarzyszy czytelnikowi co najmniej kilka razy. Pomimo krzykliwej formy, gdzie oglądamy przemoc ,,pod lupą'' (zerkając na krwawe sceny) – nie brakuje cichych momentów, gdzie możemy wydobyć uczucia, jakie targają zwierzętami, które pomimo zbrodni wciąż zachowują trzeźwy umysł. Komiks ma wymowę antywojenną, całkowicie zaprzeczającą temu, co dzieje się na naszych oczach. Ani ludzie, ani zwierzęta nie są jednowymiarowi. A jatka nie bierze się stąd, by być pretekstem do opowiadania brutalnych scen, choć widok krwi jest porażająco częsty, lecz uzasadniony. To krótka przypowieść o tym, że mamy wybór, że nie musimy słuchać rozkazów tych, którzy chcą wykorzystać nas do okrutnych celów. Polecam, szczególnie gdy chwalicie sobie, gdy artysta wyraża najgłębiej skrywane uczucia poprzez obraz, a nie słowa.